جنگل الیمستان؛ آنجا که دماوند را بی‌هیچ دود و دمی، شفاف و صاف می‌توان دید؛ با ابرهایی که آرام در برش گرفته‌اند. با هوا و آفتابی نابِ ناب و پاکِ پاک. فرصتی برای رهایی از هر چه «فکر» است؛ حتی فکر اینکه چگونه این «رهایی» را حس کنی؛ که اگر ذره‌ای فکر کنی، حتی به «رهایی»، دیگر رها نیستی. فقط باید… هیچ.
پ.ن: و نه حتی اینکه این مطلب را چگونه بنویسی…
من تو این عکس دماوندی می بینم که با تمام عظمتش آرام و رهاست.
آرام و رها، مثل همه آدمهای بزرگ و مهربون این زمونه