چند روز پیش، در یک گفتگوی طولانی، پای صحبت دکتر مهدی گلشنی، استاد دانشکده فیزیک و رییس گروه فلسفه علم دانشگاه صنعتی شریف نشستم. کل آن گفتگو که در مورد وضعیت آموزش در کشور بود، به زودی منتشر میشود، اما حیفم آمد یک نکته از حرفهای ایشان را اینجا ننویسم. دکتر گلشنی میگوید:
در معتبرترین دانشگاههای دنیا مثل MIT که از قویترین مراکز علمی و فنی جهان است، دانشجویان بدون حتی یک مقاله فارغالتحصیل میشوند؛ اما در ایران، دانشجویان از همان ابتدا به دنبال مسألههایی هستند که سریعاً به مقاله تبدیل شود.
با خودم فکر کردم، وقتی در ایران معیار رشد علم را تعداد مقالات ISI گذاشتهاند، باید هم این چنین باشد… بگذریم.
البته ISI در جای خودش معیار مهمیه ولی نباید فهم علمی فدای مقاله ISI بشه.
مرسی که سر زدید
و در عین حال، نباید همه شاخص ها رو در تعداد مقالات خلاصه کرد
درود
عاشق این مردم من. اما گمان کنم اگر از قافله مقاله عقب بمانیم خودمان عقب بیفتیم. به قول یارو چاره چیه؟
شاید چاره این باشه که معیارهای رشد رو درست تعریف کنیم. این همه مقاله توی این سالها چه دردی از مملکت و جامعه دوا کرده؟
کاملا موافقم
بله ایشان گفتند آنها به سواد فرد نگاه می کنند به چیزهای مصنوعی نگاه نمی کنند.