این مطلب را برای ستون “هشتالهفت” ماهنامه طیف برق (شماره آبان ۸۹) نوشتهام:
برنامه پنجساله مینویسم؛ کارگروهی داریم که اهداف پنجسالهمان را تدوین میکند: میخواهیم ۷۰درصد خدمات را الکترونیکی کنیم؛ اراده کردهایم برای همه پرونده الکترونیک سلامت درست کنیم؛ مهمتر از آن، مردمان دیگر پول کاغذی در جیب نمیگذارند؛ چون همه پولهایی که به آنها خواهیم داد الکترونیکی میشود.
خیالمان راحت شد؛ کاری از “آینده” باقی نمانده. همه چیز بهخوبی پیش خواهد رفت؛ همانطور که تا حالا پیش رفته! ما هم وقت داریم که به موضوعات مهمتری بپردازیم: روزی چند بار، مثل آن بنده خدایی که گاهی سوار و گاهی پیاده، چهارپایانش را میشمرد، ضریب نفوذ اینترنتمان را حساب میکنیم و در عجبیم که چرا یکبار کم میشود و یکبار زیاد؛ دعوای کوچکی را که چند روزی است بین مخابرات و PAPها درگرفته حل میکنیم؛ قرار میگذاریم که این هفته، حتماً حتماً، گزارش تحقیق و تفحص از مخابرات را بخوانیم؛ نمایشگاه میگذاریم تا شرکتهای کشور پهناور و دوست محصولاتشان را به ما قالب کنند؛ گاهی هم به فکر و خیال میرویم و بیل و کلنگ برمیداریم و اپراتور چهارم را به در منازل میکشانیم.
میبینید! همه چیز آرام است و ما چقدر خوشحالیم… اما بیایید دست از شوخی برداریم و کمی هم جدی باشیم: جهان دارد متحول میشود؛ الگوهای توسعه مخابرات و فناوری اطلاعات از بیخوبن در حال تغییرند؛ همگرایی شکل فناوریها و خدمات را عوض کرده، شبکههای اجتماعی بر روابط بین شهروندان حکمرانی میکنند؛ تلویزیون را به موبایل و موبایل را به کامپیوتر وصل کردهاند؛ محتوا دیگر فقط بوق تلفن نیست؛ رگولاتوری معنای تازهای پیدا کرده.
بر فرض محال، حتی اگر همه برنامههایمان را اجرا کنیم، بازهم عقب خواهیم بود! عقبیم در فردایی که در آن سخن از دولت الکترونیک ۲ است و تعامل چندسویه بین شهروندان، دولتها و جهان؛ نه چند کارت بانکی و عابربانک و کمی هم فیبر نوری به میزان لازم؛ که مثلاً دولت و پرداخت و آموزشمان را الکترونیک کردهایم. فردا، قوانین ما حتی به درد حل اختلافات ساده بین اپراتورهای ازکارافتادهمان نمیخورد چه برسد به رتقوفتق امور بین بازیگران چندبعدی.
فردا اصولاً از جنس دیگری است؛ برای فردا از خیلی وقت پیش فکر کردهاند؛ نمایشنامه فردا را خیلی وقت است نوشتهاند. بیدار شویم و راهی دیگر در پیش بگیریم، پیش از آنکه سرنخ همه اموراتمان را به دست گیرند.